60ปีที่ผ่านมาพาให้คิด
มวลหมู่มิตรเหล่าลูกน้องต้องห่างหาย
เดือนกันยาก้าวหามาทักทาย
นึกใจหายเมื่อถึงท้ายวันสิ้นเดือน
นึกถึงกาลที่ผ่านไปในอดีต
เหมือนคมมีดสนิมติดมากรีดเฉือน
คงจะเจ็บแผลพิษร้ายหลายแรมเดือน
ดุงดังเดือนจะแรมร้างห่างรวี
สุดสิ้นแสงพระอาทิตย์มวลมิตรส่อง
ดั่งจันทร์หมองหมดเรืองรองละอองสี
เดือนดับพลันเมื่อสิ้นแสงแห่งรวี
สุดสิ้นสีเพราะสิ้นแสงแปลงประกาย
หากเปรียบเรือส่งทางกลางชลกว้าง
ส่งถึงทางก้าวสู่ทางห่างเหินหาย
ปล่อยเรือคว้างขวางชลวนเดียวดาย
อาจหดหายหล่มล่มจมกลางธาร
ถึงคราวต้องอำลาพาใจเศร้า
รอยแผลเก่าเคยแคลงใจให้ผสาน
แม้นสิ่งใดไม่ถูกใจในสันดาน
ขอประทานกราบอภัยด้วยใจจริง
ธรรมดาสังคมคนย่อมปนคละ
มีธรรมะและมารผสานสิง
สิ่งที่ผิดใจมาอย่าประวิ่ง
สิ้นทุกสิ่งตั้งแต่นี้เราดีกัน
ขออวยพรส่งด้วยใจให้จงสุข
สุดสิ้นทุกข์ทั้งครอบครัวเสริมสุขสันต์
พบสิ่งดีได้สิ่งดีชั่วนิรันดร์
ทรัพย์อนันต์ไร้โรคาสาธุเทอญ