หากคิดแบบพื้นฐานทุกคนอยู่บนความเท่าเทียมกัน คือต้องการปัจจัยสี่ในการดำรงชีวิต แต่ความจริงที่เป็นอยู่คือการเหลื่อมล้ำกันด้านรายได้และตำแหน่ง ที่มันไม่มีความสอดคล้องกันเลยเรื่องรายได้กับค่าครองชีพ จะมีไหมที่คนที่มีรายได้น้อยจะซื้อมาม่าหรือปลากระป๋องได้ถูกกว่าคนที่มีรายได้มากสักครึ่งหนึ่ง อีกทั้งภาระทางครอบครัวทุกคนย่อมมีกันทุกคน สิ้นเดือนเหมือนเกือบสิ้นใจ จะรอดไหมนี่หากเงินน้อยแล้วแถมอาจต้องรอต่อไปอีก